Aintzinako nire aitona-amonen eskuetan famili bati ogia ematen zien erramintak gaurko lurrak lantzen dituztenean, arbasoen gorpuak konkistatzeko nahi bat sortzen zait.

Lanak zizelkatzen ditu gorputzak.
Aizkorak eskua.
Gurdiak gerria.
Laiak belauna.

Ingurua lantzeko ditugun formak deformatzen ditu gure gorputzak. Gure arbasoen gorputz galduak gure ondare dira. Argazki bateko instant txiki batean aurkitu dezakegun esperantza bat. Bizimodu bat ulertzeko motorra.

Baina gure desioen kontra. Erraminta hauek inoiz ez digute gure arbasoen bizitzez hitz egiteko baliotzen, begiratzen dituzten begiak ez dira berdinak. Baliatzen diztuten eskuaren beharrak, ez du zer ikusirik.

Ez ditzagun gure buruak engainatu.

Gorputzak artxibo bilakatzen honetan nostalgiaz bakarrik hitz egin dezakegu. Nostalgiaren plazer analogikoaz gozatzeaz eta bide batez etorkizuneko gorputzen formaz birpentsatzeaz. Gure lana eta ardura da. Eta plazer handiz egitearen sortea dugu.

Jon Ander Urresti naiz, aktore eta sortzaile izateko bidean gradu amaierako lan hau sortu duen nostalgiko bat. Aitane Goñi Landa (@landa__a) bezalako bidelagun nostalgikoekin batera proiektu honi irudia eman diot. Argazkiak entsegu egun baten ateratakoak dira Aitaneren analogia zorrotzaz.

_Jonan (@tribis_49)